ز فرط شوق، شد آن خسته، مرتعش بدنـش           شرار عشق خدا، شعله زد به جان و تنـش

میـان مـــعرکـــه آن سرو بـــوستان حـسـن           شکفته بهررجز گشـــت، غنچه‌ی دهنـــــش

چـو تیغ حیدر صفـدر، همی دریــد از هـم             صفوف لشگر خون‌خوار، تیغ صف‌ شکنش

ولــی دریــغ! که آخـــرززین فتـاد وعـــدو            ز کینه خواست بُرد ســر زنازنـــین بدنــش

حسیــن کـرد به بـــالین اوگـــذاروبـــدیــــد            به زیر تیـــغ بـــــُوَد یــــادگاری حسنــــــش

نمود حمله بر آن قوم و جنگ در پیوســت            بلند ناله‌ی قاسم شد و بُـــد ایـــــن سخــــنش

بس است جنگ، عمو! نرم گشت اعضـایم            شکســت زیـــر سُم اسب، استـــخوان‌هـــایم